Daarom is de vakantie een jaar uitgesteld naar april 2009. Eind 2008 hebben we online de vlucht naar en van Orlando geboekt en vonden we in de buurt van Orlando een geschikte villa waar we de laatste dagen van onze vakantie in kunnen verblijven. Van daaruit kunnen we nog de nodige attracties in en om Orlando bezoeken en kunnen we verder wat luieren aan het zwembad. Eind 2008 hebben we ook de huurauto geboekt. Dit is gebeurd via een duitse website, aangezien de huurprijzen daar voor dezelfde periode, voor dezelfde autoklasse aanzienlijk lager lagen dan via een nederlandse site.

De vakantie begint in Orlando. Daarvandaan zullen we in zo'n twee weken een rondje Florida maken waarbij we waarschijnlijk veelal zullen overnachten in motels. De laatste zes dagen verblijven we in de gehuurde villa in Kissimmee (iets ten zuidwesten van Orlando).

Om acht uur 's ochtends werd er vertrokken naar Schiphol, de files op de A4 vielen reuze mee. Zodoende waren we rond negenen op de luchthaven. Nauwelijks een rij bij het inchecken, dus dat was een meevaller. In Café Amsterdam hebben we ontbeten en na nog wat snuffelen was het al weer tijd om te boarden. De vlucht vertrok op tijd, dus ook dat zat mee.

Na zo'n acht en half uur arriveerden we op Dulles Airport in Washington. En daar kwamen we dus de Verenigde Staten binnen, dus door de douane. Nou, het duurde even voordat we aan de beurt waren. Sterker nog, we begonnen ons zorgen te maken of we de aansluitende vlucht naar Orlando wel zouden halen. Maar gelukkig bleken we uiteindelijk zo'n 20 minuten voordat we moesten boarden voor Orlando al bij de gate te zijn. Op Dulles Airport is erg weinig te snuffelen, dus dat werd gewoon even wachten.

Eenmaal aan board bleek dat er 'iets' mis was met de computer van het vliegtuig. Het vliegtuig werd opnieuw gestart, maar dat bleek niet te helpen. Uiteindelijk vertrokken we 50 minuten later dan gepland. Omdat er onderweg nog wat tijd werd ingehaald landden we om 20:15 uur – plaatselijke tijd – in Orlando.

De rij bij autoverhuurder Alamo was vrij kort, dus we waren vrij snel aan de beurt. Na het formele gedeelte afgehandeld te hebben, mochten we naar de overkant van de straat waar in de parkeergarage de auto's per klasse staan opgesteld. Eenmaal aangekomen bij onze klasse (midsize SUV) bleken er twee Kia's te staan. Op zich prima, maar over de achterbak kan geen afdekscherm worden getrokken. Oftewel, onze koffers zouden dan overdag altijd in het zicht liggen. Maar gelukkig kwam iemand van Alamo een Chevrolet HRR neerzetten die we ook konden nemen. Ook daar geen afdekscherm in de achterbak, maar die heeft wel donkerdere ramen. En die spiegelen ook nog een beetje als je naar binnen wilt kijken. Dus dat was snel geregeld.

Eenmaal op weg volgden we de 471 noordelijk richting Sanford, daar hadden we namelijk een motelletje gereserveerd. Dat was zo'n 56 km rijden en we passeerden drie tolpoortjes, waarbij we respectievelijk 50 cent, 75 cent en twee dollar moesten betalen. Om 22:00 uur checkten we in bij het Palms Resort & Marina in Sanford.

Ondanks de lange dag gisteren waren we vaak en vroeg wakker. Daardoor zaten we al rond achten aan het ontbijt. Dat bestond uiteraard uit voornamelijk zoetigheden. Na het nemen van wat foto's rond het motel gingen we om negen uur weer op pad. We reden eerst wat door Sanford, een beetje een vervallen plaatsje, aan een groot meer, Lake Monroe. Vervolgens ging de reis via de 17 North richting Daytona Beach. We wilden niet via de snelweg maar dat betekende wel een weg met regelmatig stoplichten. Daarna volgden we de A1A south. Volgens de kaart zou die langs het water lopen maar beiden kanten waren volgebouwd met hotels en huizen, zodat er niet veel van de oceaan was te zien. Bij Apollo Beach hebben we de auto geparkeerd en hadden we ons eerste strandervaring van deze vakantie. [widgetkit id=19]

De temperatuur was inmiddels opgelopen van 17 naar 30 graden en was de bewolking vrijwel weg. Na wat boodschappen gingen we naar Daytona Beach. Hier mag je je auto op het strand parkeren maar wij kozen voor een garage. Bij het binnengaan van de garage kwam de vraag of we hier voor de cheerleadercontest waren. Nee, deze keer niet... We lunchten met hotdogs op het strand, onder het gegil van de vele duizenden cheerleaders.

Daarna vertrokken we naar de Daytona International Speedway. Na wat bij racende auto's te hebben rondgekeken was het tijd om richting St Augustine, de eindbestemming van vandaag, te vertrekken.

Racende NASCAR's op Daytona International Speedway

Dit deden we via de weer via de A1A, nu North. Ook hier stonden veel hotels en huizen en konden we naar af en toe een glimp van de Atlantische Oceaan opvangen. Op een gegeven moment liep de weg wel langs de oceaan en hadden we schitterende uitzichten. In St Augustine hebben we de vuurtoren bezocht. Na het inchecken in ons motel en even gezwommen te hebben, gingen we voor het diner naar Ruby Tuesday. Er stonden al wat wachtenden voor een tafel maar Amerikanen doen niet aan lang tafelen dus na een minuut of 10 wachten aan de bar, met een enorm glas wijn/bier (alles is groot in Amerika) hadden we een tafeltje. We hebben hier lekker en ook zowaar ook gezond gegeten.

Vannacht is er gelukkig beter geslapen. Dit kwam misschien door het king size bed. Bij het ontbijt was het erg druk dus we hielden het bij wat cereals, krentenbrood en een bakkie. Om half tien reden we terug naar St Augustine. Dit is de oudste stad van Amerika. Alles is hier het oudste: de oudste school, de oudste winkel, het oudste huis. En ook het oudste fort. Dit fort, Castillo de San Marcos, is van 1672 tot 1695 gebouwd door de Spanjaarden en diende ter bescherming van de Spaanse schepen tegen de Engelsen, Fransen en Nederlanders. Het fort is nog compleet met kanonnen en we kregen nog een heuse demonstratie te zien.

Kanonschot demonstratie Castillo de San Marcos

Na het fort gingen we via de stadspoort naar St Georgestreet. Dit is, uiteraard, de oudste straat van Amerika met diverse winkeltjes en authentieke huisjes. Via deze gezellige straat vervolgden wij onze weg naar het oudste huis. Dit bleek nog een flinke wandeling, mede door het plakkerige warme weer. Het was dan ook 28 graden.

Net voor het druk ging worden vertrokken we weer uit St Augustine en gingen we richting Palatka. Hier bezochten we het Ravine Gardens State Park. Dit is een botanische tuin in een ravijn en volgens één van de Florida boekjes is dit de trots van Palatka. Bij de ingang zat niemand en we moesten eigenlijk entreegeld in een envelop doen. We besloten eerst even te kijken of het park de moeite van het betalen wel waard was. Dus niet. Er waren nauwelijks bloeiende planten te zien en na een rondje van 1,8 mile hebben we het park dus zonder te betalen verlaten.

Daarna ging de reis, via een mooie bosweg, naar Salt Lake Springs, dat ligt in Ocala National Forest. Tijdens deze rit bedacht ik me hoe lekker rustig we hier konden rijden. We hoefden hier namelijk geen beren te spotten. Tót we in Salt Lake Springs bij het Visitor Information Center waren geweest en bleek dat de zwarte beer hier ook voorkomt. Dat werd dus weer turen tussen de bomen. Gelukkig stond er op een gegeven moment een waarschuwingsbord voor beren en wisten we dat er dus geen kans was op beren. Deze les hadden we in Canada wel geleerd!

De eerste trail die we gingen lopen was de Salt Springs trail. Aan het begin van deze 1,8 miles durende trail vielen er een paar druppels, maar daar bleef het bij. Halverwege was er een wildlife observation platform. We kwamen helaas niet verder dan wat hagedissen, libelles, vlinders, hommels, in de verte wat roofvogels en iets ondefinieerbaars in het water. De tweede trail werd de Lake Eaton Sinkhole trail. Alvorens hier aan te kunnen beginnen, moesten we eerst een eind over een onverharde weg rijden. Deze trail was 1 mile lang met ook hier halverwege een observation platform maar ook hier was weinig te observeren.

Daarna gingen we richting de Travelodge in Ocala. Dit motel hadden we vanmorgen via internet geboekt. Ocala staat bekend om zijn paardenfokkerijen en het landschap bestond dan ook uit weilanden met paarden. Rond zes uur kwamen we wat plakkerig aan bij het motel. Er stonden zo weinig auto's dat we nog even dachten dat het gesloten was maar dat bleek gelukkig niet zo te zijn. Na een hapje gegeten te hebben bij Denny's aan de overkant van de weg, werden de foto's uitgezocht en het stukje geschreven.