Gereden: 326 mijlen / 521 kilometer (Jeroen)

Vanmorgen vroeg opgestaan, zelfs voor de wekker wakker. Toen we de kamer uit kwamen bleek het nog net zo warm te zijn als gisteravond. In de kamer had de airco z´n werk gisteravond uitstekend gedaan. ´s Nachts alleen de fan aangehad die het toch koel heeft gehouden. Na het uitchecken (al om 7:30) in de auto gestapt om ergens ontbijt te gaan scoren. 

Via de autoradio bleek dat er iedere zender wel op één of andere wijze in het teken stond van de herdenking van 11 september 2001. De Amerikaanse vlaggen die we vandaag zagen hangen hingen ook allemaal half stok. We reden Palm Springs weer via de mooie brede North Palm Drive uit en net voor de Interstate 10 vonden we een Wendy´s waar we gingen ontbijten. Tsja, het was geen doorslaand succes zo´n bacon, egg and cheese combo (met rösti rondo’s) maar ja, dat krijg je ook als je gaat ontbijten in een hamburgertent. Nadat we bij Wendy´s weer naar buiten stapte bleek dat de temperatuur nog eens flink omhoog was gegaan. Om de hoek bij Wendy´s ligt een mega windmolenpark. En met mega bedoel ik ook mega. Het is tenslotte Amerika, dus zelfs small zou al flink zijn geweest.

Vandaag wilden we Joshua Tree National Park aan gaan doen, dat ligt ten noordoosten van Palm Springs. Al snel bleek dat onze kaart niet gedetailleerd genoeg was en dat we de Interstate 10 de verkeerde kant op reden. Dat was gelukkig snel verholpen. Om 10 uur bleek het trouwens al 88° F / 31° C te zijn en het werd nog steeds warmer. Via Highway 62 reden we noordelijk naar de Western Entrance van het Joshua Tree National Park. Al ruim voordat we het park binnen reden stonden er al volop Joshua Trees. Bij de ingang kregen we van de vriendelijke ranger een kaart van het park en nog een boekje met wat info. Zelf hadden we van tevoren al een aantal trails uitgezocht om te gaan lopen. Dat zijn in dit park meestal wandelingen van zo’n 1500 à 2000 meter. Geen grote afstanden, maar dat komt goed uit met deze temperaturen.

We begonnen met de Baker Dam Trail, een wandeling naar een aangelegde dam om een meertje te creeëren waar dieren in het park uit kunnen drinken. Naast veel Joshua Trees waren het hier in het begin van het park ook de grote rotsformaties die in het oog sprongen. Na deze trail vervolgde we onze weg en maakte een eindje verder een uitstapje naar de Keys View. Dat is een uitzichtpunt op 5185 feet (zo’n 1580 meter). Het uitzicht was prachtig want door het heldere weer hadden we ook goed zicht. Daar vandaan zijn we weer terug op de doorgaande weg richting de zuidelijke uitgang gereden. Daarbij werd het park steeds minder indrukwekkend waardoor we alleen nog de trail bij de Chollo cactussen hebben gelopen. Rond 14:00 uur reden we aan de zuidkant het park weer uit en vervolgde we onze weg in oostelijke richting via de Interstate 10 naar Blythe. Dat was wel zo’n 60 mile dus de cruise controle op de maximum snelheid van 70 mph (112 km) en alleen maar wat sturen. Na Blythe wilden we weer noordelijk via highway 95. Maar bij het opdraaien van de 95 bleek dat de weg na 24 mijl af was gesloten en dat alleen bestemmingsverkeer aangeraden werd door te rijden. Tsja, dat risico namen we maar niet en na de kaart geraadpleegd te hebben konden we twee afslagen op de I-10 verder een B-weg nemen, de Mohave Drive, richting Parker. Hierdoor waren we op de Interstate 10 wel de grens van Californië en Arizona overgestoken.

Na een uurtje arriveerde we in Parker dat een klein plaatsje was met weinig overnachtingsmogelijkheden. We reden daarom nog zo’n 40 mijl door naar Lake Havasu City. Dat is een grotere plaats waar ook de Londen Bridge ligt. Ja, je leest het goed, de Londen Bridge. De oude brug die in Londen is afgebroken hebben ze hier naartoe gehaald en hier weer opgebouwd over de Colorado River heen. Rare jongens, die amerikanen. We hadden nog geen overnachting geboekt maar we vonden snel een geschikt motelletje, de Havasu Inn. Na het inchecken zijn we wat gaan eten bij de Pizza Hut. Uiteraard waren de pizza’s veel te groot dus kregen we ze niet op. Al snel kwam de ober aanzetten met een lege pizza doos, de doggie-bag dus. En ja hoor, we hebben de restjes pizza meegenomen. Maken we dat ook nog eens mee. Waarschijnlijk gaat de pizza morgenochtend zo weer de afvalbak in, want opeten zullen we ‘m niet meer. Komende nacht zal de airco wel blijven draaien in de kamer. Om 21 uur is het nog 103° F / 39° C....

Gereden: 254 mijlen / 406 kilometer (Jeroen en Ingrid)

Gisteravond hebben we de airco in eerste instantie op ‘fan only’ gezet maar ‘s nachts was het toch wel erg warm en hebben we de airco weer aangezet. We waren weer vóór de wekker (6.45) wakker en hebben de route van deze dag besproken en bekeken. Via internet hebben we ook alvast de overnachting voor vanavond besproken, zodat we niet hoeven te zoeken en de prijs ook geen verrassing zal zijn. We hadden deze keer geen koffiezetapparaat in onze kamer maar via het motel hadden we voor $5,00 pp reeds vouchers voor ontbijt bij JB’s gekocht. Dit was aan de overkant van de weg dus dat was lekker makkelijk. Het ontbijtbuffet was behoorlijk uitgebreid: oa scrambeld eggs, bacon, worstjes, toast, vers fruit, muffins. Alleen de drankjes zaten niet in de prijs inbegrepen: voor de thermoskan koffie en een orange juice kwam er nog $3,46 bij. Zeker een aanrader om vaker bij JB’s te ontbijten!

Na het ontbijt en het uitchecken (de pizza van gisteren hebben we inderdaad weggegooid) zijn we nog even naar een grote supermarkt, Walgreens, gegaan. Hier hebben we oa water, een piepschuim koelbox en een zak ijs gekocht. Na te hebben getankt zijn we over de London Bridge gereden en hebben de auto bij een parkje gezet. Hier hebben we nog wat foto’s een een stukje film van Lake Havasu en van de London Bridge gemaakt. Het was al (nog) weer zeer warm en het heldere water van Lake Havasu zag er wel heel aantrekkelijk uit. Maar we zijn toch maar weer in de auto gestapt, hebben de airco aangezet en zijn Lake Havasu City uitgereden over de Highway 95.

Vervolgens hebben we de Interstate 40 West genomen en bij de 2e afslag zijn we de historische Route 66 op gegaan. In de auto staat de radio op K-Rock, deze zender draait o.a. Rush, Pink Floyd en Styx dus Jeroen is helemaal blij. Er is heel weinig verkeer op de Route 66 dus we hebben alle tijd om foto’s te maken van bijvoorbeeld borden en overvliegende adelaars. Na een tijdje vraagt Jeroen of ik niet een stukje wil rijden. We wisselen van plaats en na even wennen (je linkerbeen en je rechterarm heb je niet nodig in een automaat) ging het best aardig. We reden Oatman binnen, een oud toeristisch stadje. We waren net op tijd voor een 'gunfight', dit stelde niet echt veel voor maar wel leuk voor een paar foto’s een een stukje film. We zijn in een paar giftshops geweest, waar Jeroen een t-shirt heeft gekocht. Na nog een paar leuke ezeltjes te hebben geaaid, zijn we weer in de auto gestapt. De route ging vervolgens via haarspeldbochten, waarschuwingen voor vallende rocks en langs ravijnen richting Kingman. Je kon daar tussen de 15 en 20 miles per uur rijden. Na deze Sitgreaves Pass (3650ft, 1200 meter) was ik wel gelijk gewend aan het autorijden, alhoewel mijn rechterarm nog wel af en toe wilde schakelen. Vlak voor Kingman, om 13:13 uur, zagen we een temperatuuraanduiding: 98°F, 36,6°C. En om twee uur op Route
66 was het zelfs 100°F, 37,7°C!

Na Kingman hebben we smakelijk en flink geluncht in Peach Springs in het restaurant van de Hualapai Indianen. Onderweg werd het daarna steeds meer bewolkt, om vier uur bij Seligman was het helemaal bewolkt en zagen we dat het in de verte regende. Wij hebben maar een paar druppels regen gehad, niet eens de moeite om de ruitenwissers voor aan te zetten. Het was intussen wel een stuk koeler geworden. Jeroen heeft nog een stuk van de Route 66 gefilmd vanuit de auto. Zo’n 15 mile na Seligman houdt de Route 66 op en zijn we via de Interstate 40 verder gegaan. Na Williams werd het een stuk groener om ons heen.

Rond 17:45 uur reden we het parkeerterrein van de Best Value Inn op. De kamer ziet er eenvoudig maar netjes uit met oa een koelkast, een magnetron en internet. Na snel een wasje met wipp-express te hebben gedaan, zijn we naar buiten gegaan. Ongeveer 150 meter verderop bleek een Kentucky Fried Chicken te zitten. Hier hebben we wat gegeten. Het dessert, dat bleek een hele grote ronde chocoladecake te zijn, hebben we meegenomen naar onze kamer.

In de kamer hebben, onder het genot van een stuk cake (er is nog genoeg over om morgen mee te ontbijten...) en een glaasje rode wijn uit California, de foto’s van vandaag uitgezocht en het verslag gemaakt.

Gereden: 254 mijlen / 406 kilometer (Jeroen)

Het Best Value Inn motel in Flagstaff lag redelijk dichtbij de spoorweg. Geregeld kwamen er goederentreinen langs die soms zelfs flink toeterden. ’s Nacht trouwens niets van gemerkt, maar wellicht waren we daar ook te moe voor. Omdat het gisteravond flink afgekoeld was hadden we de airco niet nodig in de kamer. ’s Ochtends hebben we nog even wat info over de Grand Canyon achterhaald, want dat was het reisdoel van vandaag. Helaas zonder bakkie koffie erbij, want daarvoor ontbreekt het aan de middelen op deze budgetkamer. Maar bij de receptie bleek later dat we er daar wel een bakkie konden halen en dat hebben we bij het uitchecken dan ook gedaan. Rond half negen gingen we op pad. Het is inmiddels gewoonte geworden om ’s morgens met een volle tank te vertrekken, hoeven we niet af te wachten of er wel een pomp komt als de tank bijna leeg is. Werkt prima die methode, want we rijden per dag toch geen tank leeg. We vonden al snel een benzinepomp in Flagstaff en voor 2,79 per gallon tankte we ’m vol. Uiteraard bleek daarna dat er een paar 100 meter verderop een pomp was waar je 2,49 per gallon betaalde. Dat is wel frappant hier, binnen een dorpje verschillen de prijzen soms flink.

Via de 180 gingen we noordelijk richting Grand Canyon, dat toch nog wel zo’n anderhalf uur rijden was. Onderweg zijn we nog gestopt om te ontbijten door de chocoladetaart die we gisteravond hadden gekocht te verorberen. De 180 slingert door de bossen en onderweg hadden we zowaar geen airco nodig omdat het zo’n 20°C was met wat sluierbewolking.
Eenmaal bij het park aangekomen bleek de zon de boel toch al weer wat verwarmd te hebben. Vlak voor de ingang zijn we eerst nog even een bakkie gaan doen bij de Mac en vervolgens zijn we naar de overkant naar het IMAX gegaan om een film van een half uurtje te bekijken over de historie van de Grand Canyon. Hele mooie film, meteen op dvd meegenomen. Rond half 12 parkeerden we de auto dan eindelijk aan de rand van de Grand Canyon. We stapte de auto uit, liepen naar de rand en ja, wat kan je daarvan zeggen. Zo’n overweldigend groot uitgesleten gat (want dat is het eigenlijk) met zulke mooie wanden. En zo diep, en zo groot. Haast onwerkelijk.

Het was gelukkig redelijk zonnig waardoor de canyon goed werd verlicht. Na de nodige foto’s (helaas valt de beleving niet op foto vast te leggen) zijn we naar een parkeerplaats gegaan om vervolgens met een shuttlebus halverwege de westkant van de ‘rim’ uit te stappen bij Powell Point en vervolgens zo’n drie kilometer langs de rand van de canyon terug te lopen. Onderweg weer de nodige foto’s geschoten en geprobeerd om het op film vast te leggen. Of dat gelukt is merken we thuis wel.
De oostkant van de rim kan wel per eigen auto worden afgelegd. Dat hebben we vervolgens ook gedaan. En we waren nog maar even onderweg of ik moest al vol op m’n rem want er staken vier herten de weg over en dat toch zo dichtbij de parkeerplaats. Voordat we daarna het park uitreden uiteraard nog bij de diverse uitkijkpunten - zoals Grand View Point en Desert View - gestopt. Ook zijn we trouwens nog bij wat Tusayan (indianen) ruïnes gaan kijken, maar dat was een domper. Het enige dat nog interessant leek was dat er volgens een waarschuwingsbordje ‘harmless snakes’ zouden kunnen zijn. Helaas hebben wij ze niet aangetroffen. Het enige positieve was dat ik nog even heb kunnen ‘kleien‘. Helaas in een bijzonder vies en veel te klein hokje in het bos dat bovendien ook nog een slecht sluitende deur had. Dan is zelfs een portcabin toiletje op het festivalterrein van Arrow nog luxe.

Uiteindelijk reden we rond 17 uur het park uit en hebben we de 64 verder oostelijk gevolgd tot aan Cameron. Dat is een erg klein plaatsje en zonder overnachtingsmogelijkheden. Daarom maar noordelijk via de 89 koers gezet richting Page. Dat was toch nog we een flink stuk en de zon begon al flink te zakken. Halverweg Cameron en Page kan je weer oostelijk en na zo’n 12 mijl ligt daar dan Tuba City. Daar zijn we heen gereden om te kijken of daar wellicht een overnachtingsmogelijkheid was. En die was er, namelijk de Quality Inn. En dat is (voor zover wij hebben kunnen ontdekken) ook de enige gelegenheid in Tuba City. De enige kamer die nog vrij was was een ’executive room’ voor heel dik geld. We hebben vriendelijk bedankt en zijn toch maar doorgereden naar Page. Net na Tuba City was de zon echt helemaal onder en dan is het ook echt pikdonker. Uiteraard geen lantaarnpalen, alleen reflecterende blokjes op de middenstreep.

Gelukkig slepen de radiozenders je er op zulke momenten doorheen. Wat dat betreft ben ik in het verkeerde land geboren want in Nederland is er toch echt geen zender die Led Zeppelin, Metallica, Rush en Judas Priest door de ether wil/durft te knallen. In Page vonden we direct een Super 8 Motel voor, mede dankzij de korting via de ANWB-pas, een zeer schappelijke prijs. Helaas geen wireless internet op de kamer in dit motel, dus dit verslagje en de foto’s niet direct kunnen publiceren. Nadat we om even over achten hadden ingecheckt zijn we direct wat gaan eten bij Jack In The Box, dit omdat dat de eerste eetgelegenheid was die we tegen kwamen. En de burgertjes waren nog best goed te doen. Morgen weer een dag die we in en rond Page zullen gaan doorbrengen.

Gereden: 226 mijlen / 361 kilometer (Ingrid)

Vandaag weer vroeg opgestaan. Het ontbijt was inbegrepen maar stelde niet zo heel veel voor. Wel lekker is dat je bijna overal brood/bagels kan roosteren. Een bakkie en een jus erbij, en we kunnen er voorlopig wel weer even tegen. Bij de receptie hebben we de Antilope Canyon Tour van half 10 geboekt. Deze tour gaat naar een kloof in het Navajo Reservaat. Konden we nog even snel naar de Wal Mart voor ijs, water en een doosje donuts. Voor de Antilope Tour moesten we verzamelen in Page. Per open jeeps werden we vervoerd naar de ingang van de canyon. Het was ‘s morgens al flink bewolkt en dus een stuk frisser als afgelopen dagen maar gelukkig hadden we nog wel wat zon. Want de inval van het zonlicht maakt de kleuren in de canyon juist zo bijzonder. We hebben dan ook weer heel wat foto’s gemaakt. We kregen in de canyon nog fototips van de Indiaanse gids.

Na de tour zijn we weer in de auto gestapt en richting de Glen Canyon Dam gereden. Via een ‘scenic route’ hadden we een bijzonder mooie blik op de dam en op de Colorado River. Vervolgens zijn we doorgereden naar Lake Powell, waar we in Wahweap haven, met een fantastisch uitzicht op het meer, hebben geluncht met donutsen. Bij het verlaten van de haven begon het al wat te regenen en in de verte werd het steeds donkerder en was het aan het onweren. Dit leverde wel mooie onheilspellende vergezichten op. Nadat we weer terug richting Page waren gereden, vervolgden we onze weg over de highways 98 en 160 richting Kayenta. Dit is de laatste redelijke plaats voor dat je richting Monument Valley gaat.

Aangezien het steeds harder ging regenen, zijn we in Kayenta nog even bij een Holiday Inn hotel gestopt. We konden daar een draadloze internetverbinding oppakken en hebben oa de weersverwachtingen even bekeken. Inmiddels was het wat lichter geworden en besloten we toch maar verder te rijden naar Monument Valley. Tijdens deze rit hadden we veel regen en wind maar toen we eenmaal bij Monument Valley waren, was het gelukkig toch nog heel even droog en hebben we diverse mooie en bijzondere foto’s kunnen maken en kunnen filmen. Waarschijnlijk door het slechte weer hoefden we geen toegang te betalen maar hebben we helaas ook geen tour gedaan. Na ongeveer een kwartier zijn we al weer verder gegaan, richting Blanding. We zijn nog wel diverse keren gestopt om foto’s te maken van Monument Valley. Op weg naar Blanding kwamen we ogen te kort om alle steeds veranderende landschappen te bekijken. Ook het weer werd wat beter, minder regen en lichtere wolken.

Rond half 7 (half 8 hier in Utah) reden we Blanding binnen en zijn we uiteindelijk gestopt bij het Best Western hotel. Er was alleen nog een kamer met twee queensize bedden maar die zijn dan wel 1.40 meter breed per bed. Tja, alles is groot hier. We wilden wat gaan eten bij de Old Tymer maar daar stonden ze in de rij en toen zijn we uitgekomen bij de A&W, all American food waar we maar weer een burgertje hebben genomen. Vervolgens zijn we naar onze kamer gegaan waar we de vele foto’s van vandaag hebben teruggekeken en uitgezocht en het verslag van vandaag hebben gemaakt.